حضرت آدم در بهشت از تمامی نعمت های خدا بهره میبرد هیچ کم کاستی نداشت فقط یک میوه ممنوعه بود که نباید میخورد هیچ درد جسمی نداشت ولی شاید بخاطر انجام ندادن آن کار افسرده شده بود و ناراحتی روانی پیدا کرده بود پس رفت و آن یک کار را انجام داد و باعث شد به دردی بزرگ دچار شود شاید او فکر میکرد اگر این کار را انجام دهد به کمال بیشتری میرسد و خدا هم از انسان همین را میخواسته و خبر داشته که انسان روزی به این میوه ممنوعه دست میزند پس چرا آن را انجا قرار داده ؟ خدا آن را آنجا گذاشته بود که انسان ملال را بچشد و درد را تجربه کند و دوباره به کمال برسد
فرزندان آدم هم تا روز قیامت روی زمین هم همین مسیر را میروند تا روزی که همه انسانها به اشتباه خود برسند و تمام بدی ها را از بین ببرند و در برابر خداوند تسلیم شوند و وسوسه های شیطان به طور کلی رنگ خود را از دست بدهد در آن هنگام قیامت اتفاق میافد و انسان هایی که در آن زمان زندگی میکنند همه وارد بهشت میشوند و بدی از نسل بشر پاک میشود این وعده خداوند است که فقط با وجود فرستاده او ممکن میشود
تا آن زمان شیاطین لذت های مادی را برای انسان نیکو جلوه میدهند و انسان را فریب میدهند و انسان ها دایماً در روی کره زمین به دنبال آن لذت ها میگردند بعد از این که به آنها رسیدند دچار یکنواختی و ملال میشوند و در پی رسیدن به لذتی دیگری دوباره خود را درگیر رنج دیگری میکنند و این چرخه فراموشی ادامه پیدا میکند در طول این چرخه اتفاقات زیادی روی میدهد که انسان را دچار بحران های روحی میکند، اگر در زمان این بحران ها اندکی تفکر کنند میفهمند که لذت فقط تفکر در دین و معنا، انجام کارهای خوب و تسلیم بودن در برابر اراده خداوند است انسانی که این ها را درک کرد و به بلوغ رسید دیگر هرگز دچار ملال نمیشود حتی اگر در اثر یک بلا جسم او رنج ببرد اما روح او رنجی نمیبرد چون همه رنج ها را فانی میبیند و همواره بیاد خداست و دچار فراموشی نمیشود
گاهی افسردگی بعضی از آدما به کمال نزدیکتره تا سرخوشی خیلیا...
تفکر برای رسیدن به کمال گاهی مث رانندگی آفرود در دل شبه که فقط تا شعاع نور ماشین خودت رو میتونی ببینی راه مشخص وجود نداره و مثل یه مدرک دانشگاهی نیست که یه شروع و پایان مشخص داشته باشه
باید به تنهایی وارد اقیانوس کتاب ها و اتفاقات بشی و با خوندن اونها و پشت سرگذاشتنشون خودت رو به سمت ساحل کمال حرکت بدی و نکته مهم اینجاست که هیچ وقت تا زمانی که زنده هستی به ساحل نمیرسی و فقط اگر مسیرت درست باشه به اون نزدیک میشی همسفر عزیز این جهان محل ایستادن نیست محل عبور کردنه اگر بایستی خودتو سرگرم کنی غرق میشی اگر دچار رنجی شدی بدون باید حرکت کنی و حرکت کردن هم ممکنه رنج آور باشه ولی تنها راه رسیدن به کمال هست و از غرق شدن بهتره آدم یه قطره از دنیای کمال رو نباید به یه اقیانوس از دنیای رنگارنگ نقصان ترجیح بده
ذهن انسان درست کار مثل یه برکه آب بدون موج هست که عکس هر فردی داخل آب پیداست پس مواظب باشید اطرافیانتون یا شیطان چیزی به داخل او نندازند و اونرو گل آلود نکنند و اگر هم این اتفاد با توبه و انجام کار خوب سریع اون رو به حالت اول برگردونید